SESJE PLENARNE
PLENARY SESSIONS

Wszystkie sesje plenarne będą miały charakter debat. Dlatego też wszystkie mają znaki zapytania w tytule. Nie znamy dokładnej odpowiedzi na postawione pytania, a być może nawet nie umiemy zadać właściwego pytania. Alejandro Aravena, jeden z tych twórców, którzy lepiej niż inni wyczuwają wiatr przyszłości, powiedział, że nie ma nic gorszego niż dobra odpowiedź na źle postawione pytanie. Zatem pytania zawarte w tytułach naszych debat mają generować dalsze kwestie, które w wyniku dyskusji zbliżą nas do właściwszego postawienia problemu.
Zasadą Kongresu będzie, że dyskusje plenarne będą otwarte na uczestników Kongresu, tak, aby następowała prawdziwa interakcja pomiędzy moderatorem sesji, panelistami i urbanistami uczestniczącymi w Kongresie. Krótki opis każdej z debat pozwoli Koleżankom i Kolegom oraz Gościom i wszystkim Uczestnikom Kongresu lepiej przygotować się do dyskusji i pomóc nam wszystkim w głębszym zrozumieniu problemu. A być może nawet w znalezieniu rozwiązania…
All the plenary sessions will be arranged as debates. This is why the topic of each session is formulated as a question. We do not actually know the precise answer to the questions we raised. We are not even sure whether we are able to ask the accurate question. Alejandro Aravena, one of those unusual people who sense the wind of change clearly, has the impression that „there's nothing worse than answering the wrong questions well”. We understand that the question is therefore crucial. And the one formulated as a topic of a session will generate more questions and issues. Maybe in this way we would be able to tackle the right problem.
The general rule of the plenary sessions is that they are open to the opinion of all participants of the Congress. We would like to generate a vivid interaction between moderator, panellists and urban planners attending the session. A short description of each session will allow you all to contemplate your position and share your thoughts with our community. This might help us all in better understanding of the problem… or maybe even in finding a solution…


Jutro mojego miasta. Czy burmistrzowie powinni rządzić światem? 
Tomorrow of My City. Shall Mayors Be Ruling the World?
Debata / Debate

Benjamin R. Barber w swojej książce „Gdyby burmistrzowie rządzili światem. Dysfunkcyjne kraje, rozkwitające miasta” pyta czy te ostatnie lepiej od państw potrafią rozwiązać najważniejsze problemy XX wieku i czy nadzieja na lepszy świat spoczywa w miejskiej demokracji? I odpowiada na oba te pytania pozytywnie. Urbanistyka jest działaniem na żywym organizmie nie tylko przestrzennym, ale przede wszystkim na civitas, organizmie społecznym. Takim, który ma charakter konkretny i realny zarówno w sensie społecznym jak i przestrzennym.
Dla urbanistów niesłychanie ważne jest, by zrozumieć jaką wizję swoich miast i ich przyszłości mają demokratycznie wybrani reprezentanci civitas — prezydenci i burmistrzowie. Jak ich wizje ideowe można przełożyć na działania urbanistyczne, co te wizje znaczą dla rozwoju miasta i — przede wszystkim — miejskich społeczności. Jak rozumienie swojej roli i przyszłości miasta przekłada się w działaniach prezydentów i burmistrzów na to, jak działają i jak kształtują swoje relacje z otoczeniem? Jak zmierzają do tego, aby ich miasta się rozwijały a nie tylko rozrastały? Jakie wartości im przyświecają? Co uważają za ważne a co za nieistotne? Te i inne kwestie chciałby w pierwszej debacie kongresowej podnieść Prezes TUP, Piotr Lorens, który wraz z Prezydentem Gdyni Wojciechem Szczurkiem ją poprowadzi. Jako panelistów zaprosiliśmy prezydentów miast, którzy zgodzili się podzielić z nami wizją swoich miast.

Moderatorzy: Piotr Lorens i Wojciech Szczurek
Paneliści: Tadeusz Ferenc - Prezydent Rzeszowa, Wojciech Lubawski - Prezydent Kielc, Piotr Grzymowicz - Prezydent Olsztyna

Debata otwierająca, środa 20.06.2018
In his seminal book „If Mayors Ruled the World: Dysfunctional Nations, Rising Cities” Benjamin R. Barber asks whether cities can face the most perilous challenges of our time better than nations and whether the hope for the better world can be found in the urban democracy, urban commons?  He answers positively to both. Urban planning acts within living cities which are understood not only as spatial structures but also, and probably more importantly, as civitas — a  social system. This social formation is concrete and real both in a spatial and a civic sense.
For urban planners it is crucially important to comprehend what kind of vision the Mayors — democratically elected representatives of civitas - have for the future of their cities. How can their ideas be conceptualised and embraced by urban planning and urban actions? In what way can they influence  urban development and — most of all — the community? How will the perception of the role of the Mayors and the vision of the future determine their relationships with the surrounding? How would they like to ensure not only growth but a substantial development of their cities? What values drive them? What is for them of great significance and what is a minor issue? These questions we would like to ask the Mayors of Polish cities, who have agreed to share their visions with participants of the Congress. This debate will be moderated jointly by the President of the Society of Polish Town Planners, Piotr Lorens and our host,the  Mayor of Gdynia, Wojciech Szczurek.

Moderators: Piotr Lorens i Wojciech Szczurek
Panelists: Tadeusz Ferenc - Mayor of Rzeszow, Wojciech Lubawski - Mayor of Kielce, Piotr Grzymowicz – Mayor of Olsztyn

Opening debate, Wednesday 20.06.2018


Czy potrzebnA JEST nam polityka miejska? I kto ma prawo ją definiować?
Do We Need an Urban Policy? And Who Has a Right to Define It?
Debata / Debate

Miasta są głównymi motorami rozwoju, nie tylko wzrostu. Ich znaczenie społeczne, gospodarcze i polityczne, szczególnie w Europie, powoduje, że są przedmiotem szczególnego zainteresowania władz regionalnych i krajowych. Definiują one wobec miast odrębną politykę, tak zwaną politykę miejską. Nie jest ona oddolna, lecz przeciwnie, stara się wprząc miasta w odgórnie definiowane cele rozwojowe.
Także Unia Europejska, po długim okresie debat, zdecydowała się w 2016 roku na zdefiniowanie Agendy Miejskiej, znanej też jako Pakt Amsterdamski. Filozofia tego dokumentu jest jednak inna niż krajowych polityk miejskich; stwarza on ramy do wspólnych działań miast i państw w ramach partnerstw zmierzających do rozwiązania konkretnych problemów. Czyni zatem miasta współdecydującymi partnerami w poszukiwaniu lepszego życia dla obywateli Europy. Warto pamiętać, że miasta są najtrwalszymi elementami terytorialnymi naszego kontynentu. Zmieniały się królestwa, historyczne regiony ewoluowały, a miasta trwały, stabilizując niejako geografię Europy.
Instrumentem wdrażania polityk europejskich w miastach jest URBACT, program europejskiej współpracy terytorialnej finansowany przez Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego. Jego naczelnym zadaniem jest udzielanie pomocy miastom w dzieleniu się wiedzą w zakresie zrównoważonego rozwoju miejskiego.
Jednak rodzi się pytanie czy miasta i ich mieszkańcy są zadowolone z tych polityk? Czy rola i zadania, jakie wyznaczają im władze regionalne i krajowe, lub jakie określa Komisja Europejska są w zgodzie z oddolnymi aspiracjami samych miast i ludzi w nich mieszkających? Czy ktoś mieszkańców, przedsiębiorców i w ogóle miejskich interesariuszy i aktorów pytał o to czy odpowiada im wyznaczona rola?
Czy należy w ogóle definiować polityki miejskie? I kto miałby prawo to robić?
Na zakończenie sesji zostanie przedstawione do dalszej dyskusji wspólne stanowisko Towarzystwa Urbanistów Polskich i Związku Miast Polskich w sprawie Krajowej Polityki Miejskiej.

Moderator: Jan Olbrycht
Paneliści: Andrzej Porawski, Łukasz Medeksza, Evelyn Gustedt, Vít Řezáč, Aldo Vargas-Tetmajer
 
Piątek, 22.06.2018 / Friday, 22.06.2018
Cities are major engines of development, not just economic growth. Regional and national authorities, particularly in Europe, define their own policies towards cities, taking into account their social, economic and political significance. These urban policies do not represent bottom-up approach, on the contrary, they aim at harnessing cities into regional or national development goals. 
The European Union, having debated this issue for a long time, decided to introduce the Urban Agenda, which is „an integrated and coordinated approach to deal with the urban dimension of EU and national policies and legislation”. This document, known as the Pact of Amsterdam was adopted in 2016. Its philosophy is however fundamentally different from the national urban policies, „it aims to promote cooperation between Member States, Cities, the European Commission and other stakeholders, in order to stimulate growth, liveability and innovation in the cities of Europe”. It therefore makes cities co-deciding partners in policies aiming at defining a better life for European citizens. Cities are the most stable territorial components of Europe. As the territories of the kingdoms shifted, the historical regions evolved, cities somehow persisted and stabilised geography of Europe.
One of the instruments implementing European urban policies is URBACT, a European exchange and learning programme, financed through the European Regional Development Fund, promoting sustainable urban development, which integrates the economic, social and environmental dimensions. It enables cities to work together to develop new, pragmatic and sustainable solutions to major urban challenges.
But the very question is the following: are cities, their residents and other stakeholders satisfied with all these policies? Do tasks and roles defined at the European, national and regional level fulfil the aspirations and wishes of the cities and their citizens? Have residents, businessmen and all other stakeholders been asked whether the top-down approach suits them?
Should urban policies be defined at all? And who actually should have a right to do this?
The session will conclude with the joint statement of the Society of Polish Town Planners and the Association of Polish Cities about the National Urban Policy in Poland.

The quotations in this section from: http://ec.europa.eu/regional_policy/en/policy/themes/urban-development/

Moderator: Jan Olbrycht
Panelists: Andrzej Porawski, Łukasz Medeksza, Evelyn Gustedt, Vít Řezáč, Aldo Vargas-Tetmajer
 
Friday, 22.06.2018


Koszmar partycypacji czy kształtowanie relacji w mieście obywateli?
Nightmare of Participation or Structuring Relationships in the City of Citizens?
Debata / Debate

Dla wielu kontrowersyjne książki Markusa Miessena -  „Czy ktoś powiedział «uczestniczcie»? Atlas praktyk przestrzennych” (2006), „Przemoc partycypacji” (2007) i wreszcie „Koszmar partycypacji” (2010) - poddają pod dyskusję współczesny dogmat współtworzenia miast w oparciu o praktyki partycypacyjne. Miessen, pomimo zamierzonej prowokacji zawartej w tytułach swoich publikacji, wskazuje na wiele realnych pułapek, jakie stwarza „romantyczny” model partycypacji, tak chętnie praktykowany w miastach. Udowadnia jak łatwo manipulować procesem, pokazuje brak reprezentatywności interesariuszy oraz możliwość zwiększania nierówności społecznych i wykluczenia a także podnosi kwestię odpowiedzialności, w tym przyjęcia konsekwencji działań powstałych wskutek partycypacji. Nie są to pytania, które łatwo pozostawić bez odpowiedzi.
Z drugiej jednak strony miasta są nie tylko przestrzenią fizyczną czy przestrzenią wymiany dóbr, wartości i idei, ale także - a może nawet przede wszystkim - są przestrzenią dyskursu, interakcji. Obywatele chcą mieć nie tylko bierne, ale także czynne prawo do miasta. To jednak wymaga zdefiniowania nowego modelu współzarządzania miastem; modelu, który z jednej strony najpełniej wykorzysta potencjał twórczy jednostek i grup, a z drugiej strony zapobiegnie niekorzystnym społecznie rozwiązaniom. Czy model ten powinien się opierać o dialog obywatelski o zmiennej geometrii? Czy może o zinstytucjonalizowane formy społecznej interakcji? Jaką strukturę może przybrać civitas w czasach płynnej nowoczesności? Jak nadać spójną formę różnorodności? Jak poprzez nową strukturę
W debacie spróbujemy skonfrontować ze sobą punkt widzenia aktywistów, dziennikarzy analizujących miejskie życie, badaczy miejskich społeczności, zawodowych urbanistów, polityków…
 
Moderator: Marek Wiland
Paneliści: Katarzyna Kajdanek, Marta Żakowska, Iván Tosics, Marek Karzyński
Środa, 20.06.2018
Markus Miessen in his original, but for manycontroversial for many, books — „Did someone say Participate? An Atlas of Spatial Practice” (2006), „The Violence of Participation” (2007) „The Nightmare of Participation” (2010) — criticises current model of urban planning based on the participatory approach. He argues for an urgent inversion of participation, reflecting cogently on the limits and traps of its real motivations and „romantic” character. He demonstrates how easily this process can be manipulated, he points to the lack of representativeness of the actors of participation and also shows how this process can in fact increase social inequality. He rises an important issue of responsibility for the results of this process, including the consequences of the decisions made as a result of participatory planning. These are not questions to be left aside without thoughtful consideration and answer. 
On the other hand we all understand that cities are not only physical spaces or „spaces for exchange” of goods, values and ideas, they are also — and first of all — places for interactions and debates. Citizens demand not only a passive but also an active right to the city. This however requires a new model of urban governance, a model which on the one hand would make  use of the creative potential of groups and individuals and on the other hand would prevent adverse social consequences. Should this model be based on the open structure of the conversation between different actors, without any stable geometry? Or, on the contrary should all it be institutionalised? What kind of political structure would be suitable for the civitas in the times of „liquid modernity”? How can a coherent form for the urban heterogeneity be found?
In this debate we would like to confront different perspectives: those of urban activists, journalists focused in urban issues, academics researching in urban societies, and of course urban planners, politicians …

Moderator: Marek Wiland
Panelists: Katarzyna Kajdanek, Marta Żakowska, Iván Tosics, Marek Karzyński

Wednesday, 20.06.2018


Wielkie projekty urbanistyczne czy uczące się sieci miast — co generuje zmiany w miastach?
Large-Scale Urban Development Projects or Learning City Networks: What Is a Real Driving Force of Transformation in the Cities?
Debata / Debate

London Docklands, Porto Antico w Genui, HafenCity w Hamburgu, Zuidas w Amsterdamie, Forum Besòs w Barcelonie, Lyon Confluence… podziwiane przez wielu, znienawidzone przez innych wielkie projekty urbanistyczne zmieniają europejskie miasta. Zmieniają je inaczej niż oddolne inicjatywy aktywistów, stanowią zintegrowany wysiłek wielu partnerów w celu osiągnięcia ściśle kontrolowanego efektu. Przynoszą widoczną, często bardzo spektakularną zmianę przestrzeni, ale często „mają na sumieniu” także gentryfikacja, przekraczane i tak ogromne wydatki publiczne na ich realizację, spekulację, prywatyzację przestrzeni miejskiej… Jednak wnoszą także nowe wartości: budują nowe symbole miasta dla mieszkańców, generują miejsca pracy, podnoszą jakość infrastruktury, w tym zielonej i niebieskiej infrastruktury miast, przeciwdziałają suburbanizacji… Nie jest łatwo o jednoznaczna ocenę.
Jednocześnie w Europie trwa proces tworzenia sieci miast, które dzielą się doświadczeniem, problemami, innowacjami, zastosowanymi rozwiązaniami. Działa METREX (Sieć Europejskich Regionów i Obszarów Metropolitalnych — Network of European Metropolitan Regions and Areas), EUROCITIES grupujące większe miasta europejskie. Nie są to sieci tworzone odgórnie, lecz horyzontalne porozumienia partnerów, którzy we współpracy widzą możliwość formułowania lepszej odpowiedzi na powstające w różnych częściach Europy, podobne problemy i wyzwania.
Co zatem przynosi w długiej perspektywie lepsze efekty? I co silniej wpływa na przekształcanie się i rozwój miast — ambitne projekty urbanistyczne czy czasem niewidoczne dla obywateli zmiany instytucjonalne, których miasta uczą się od swoich partnerów?

Moderator: Michał Stangel
Paneliści: Aleksandra Adryanska, David Amborski, Robert Stüssi, Nikos Karadimitriou

 
Środa, 20.06.2018
London Docklands, Porto Antico in Genova, HafenCity in Hamburg, Zuidas in Amsterdam, Forum Besòs in Barcelona, Lyon Confluence…admired by many, hated by others such large-scale urban development projects are changing European cities. They transform cities in a totally different way the bottom-up initiatives of urban activists, they change the cities in a controlled (or illusion of it) way, they are the result of the integrated, coherent and co-ordinated effort of many partners in order to achieve planned effect. They bring a visible, often spectacular metamorphosis of urban space, but they also bring about gentrification, huge public spendings, speculation, privatization of urban space, etc... There is also a brighter side of large-scale urban development projects, which bring new symbols of a city, create new jobs, deliver better infrastructure, including new blue and green infrastructure, tame suburbanisation and urban sprawl… There is no unequivocal assessment of this kind of development.
At the same time in Europe there is an ongoing process of networking cities, which share their experience, problems, innovations and solutions. Active networks are for example METREX (Network of European Metropolitan Regions and Areas) and EUROCITIES — a platform for big European cities. These structures have been built bottom-up, by cities themselves; they create horizontal, cross-national partnerships, which appreciate cooperation as a useful instrument in finding appropriate solutions to the problems and challenges, which are similar across Europe.
What bring better results in the long-term? And what influences a stronger transformation and development of the cities — ambitious urban projects or almost invisible institutional changes which cities have learnt from their partners?

Moderator: Michał Stangel
Panelists: Aleksandra Adryanska, David Amborski, Robert Stüssi, Nikos Karadimitriou
 
Wednesday. 20.06.2018


Miejskie imaginarium. Czy mamy opowieść o jutrze miasta?
Urban Imaginarium. Do We Have a Narrative about Tomorrow of the City?
DEBATA / Debate

„Gdy wyobraźnia śpi, rozum rodzi banały. Zanim powstanie mapa, musi pojawić się narracja” pisze Przemysław Czapliński w „Poruszonej mapie”. Koncepcja miasta-ogrodu Howarda nie była projektem, była opowieścią o innym życiu, jakie sobie autor wyobraził. Urbaniści przez następny wiek interpretowali ten obraz i nadawali mu rozmaite formy przestrzenne. Takich wielkich narracji mieliśmy w historii współczesnej urbanistyki więcej: Ciudad Lineal opisany przez Arturo Soria y Matę (1882), miasto przemysłowe Tony Garniera (1917) czy Der Städtebau nach seinen künstlerischen Grundsätzen Camillo Sitte (1889)…
Wizje miast zaczęli budować nie tylko, a może nawet nie przede wszystkim, urbaniści (którzy jako odrębny zawód dopiero kształtowali swoją tożsamość) ale także społecznicy, filantropi, dziennikarze, fabrykanci i politycy.
Początku procesu tworzenia „profesjonalnych” manifestów, formułowanych nie przez indywidualnych wizjonerów-reformatorów, ale przez „ukonstytuowane” środowisko urbanistów należy oczywiście szukać w Karcie Ateńskiej z 1933 roku, która bardzo precyzyjnie konstruowała zracjonalizowaną wizję, jak miasta powinny się rozwijać i jakie wskaźniki osiągać. I co miałyby oferować mieszkańcom.
Wizje miast sprzed wieku — jak miasto-ogród czy Ciudad Lineal — poprzez swoją naiwną prostotę miały pewną moc kształtowania społecznej wyobraźni. Dzisiejsze manifesty, czy to opracowane Europejskie Stowarzyszenie Urbanistów (ECTP-CEU), czy Unię Europejską, czy ONZ (Nowa Agenda Miejska) są trudnymi i zazwyczaj nudnymi dla czytelnika dokumentami, napisanymi hermetycznym językiem z licznymi biurokratycznymi odwołaniami, będącymi dodatkowo wynikiem różnego rodzaju politycznych kompromisów, przez które coraz trudniej przebrnąć nawet profesjonalistom. Nie są one na pewno w stanie porwać społecznej wyobraźni. Znacznie większą „marketingową” siłę w tej dziedzinie wykazują różnego rodzaju wizje promowane przez rozmaite środowiska jak na przykład creative city, low-carbon city, resilient city, innovative city czy smart city lub oddolnie budowane jak slow city. Pomimo swoich ewidentnych słabości, mają one siłę oddziaływania nie tylko na gremia polityczne, instytucje i przedsiębiorstwa oraz społeczeństwo ale także na urbanistów i naukowców. Można zaryzykować twierdzenie, że w czasach, kiedy większość ludności świata mieszka w miastach, potrzeba powszechnie zrozumiałej i atrakcyjnej narracji o mieście jest głęboko zakorzeniona. Nie chodzi nam jednak o to, aby uzyskać marketingowy „produkt” przyciągający turystów czy inwestorów. Chodzi nam o opowieść o ludziach w mieście realnym, konkretnym, specyficznym. O opowieść, która poruszy ich wyobraźnię i natchnie do działania.
Czy umiemy tę opowieść choćby rozpocząć?

Moderator: Izabela Mironowicz, Marek Stępa
Paneliści: Sławomir Gzell, Klaus R. Kunzmann, Joris Scheers, Laura Verdelli
 
Piątek, 22.06.2018
„When the imagination is asleep, the brain produces banality. The narrative has to emerge before the map” writes Przemysław Czapliński in his „Motion-Blurred Map”. The Garden City concept was not a design, or even an urban project, it was a narrative about alternative life imagined by Ebenezer Howard. Urban planners for the following century were interpreting this story and shaping it into various spatial forms. There were many „great narratives” in modern urban planning: Ciudad Linealby Arturo Soria y Mata (1882), Cité Industrielleby Tony Garnier (1917),Der Städtebau nach seinen künstlerischen Grundsätzenby Camillo Sitte (1889)… Narratives about the cities were developed not only, and certainly not firstly, by urban planners but also by social activists, enlightened philanthropists, progressive politicians, new professionals or even more far-sighted industrialists.
Probably the very first modern urban manifesto created not by a visionary individual but by a a organised group of professionals was „Charter of Athens” (1933) which precisely revealed rationalistic narrative about how cities shall develop, what kind of criteria they shall meet and what they shall offer their residents.
These early visions — like Garden City or Ciudad Lineal — because of their naive simplicity — strongly influenced social imagination. Contemporary manifestos, be it ECTP-CEU Charter of European Planning, the EU's Pact of Amsterdam or the UN's New Urban Agenda are long, difficult and really boring for the ordinary reader with their hermetic language and bureaucratic references. As a result of political compromises they are not easy to comprehend even for the professionals. These stories are able to capture nobody’s imagination. In this respect various visions of the city promoted by different (typically business) circles like creative city, low-carbon city, resilient city, innovative cityor (especially)smart city or bottom-up social movements like slow city and spontaneous city, have a far stronger "marketing" power. Despite the evident weak points they do have potential to influence politicians, institutions, companies, society, and more importantly, urban planners and researchers in the field. In the times when more than the half of humanity lives in the cities the need for the intelligible, appealing narrative about the city is deeply rooted in urban societies. But we do not want any „urban product” — be it a tourist package or an investment offer. We want a narrative about the people and the city which is real, concrete, specific. We want a narrative which will capture our imagination and inspire us to action.
Can we begin this narrative at least?

Moderator: Izabela Mironowicz, Marek Stępa
Panelists: Sławomir Gzell, Klaus R. Kunzmann, Joris Scheers, Laura Verdelli
 
Friday, 22.06.2018